Dzisiejszy artykuł dotyczyć będzie rodzajów, budowy i właściwości szczypiec ręcznych. Są to narzędzia, obok młotków i śrubokrętów najczęściej stosowane w wszelkiego rodzaju pracach .
Szczypce są zaprojektowane zgodnie z zasadą dwuramiennej dźwigni, która pozwala zamienić niewielką siłę zacisku na zdecydowanie większą siłę, która pojawia się na szczękach i umożliwia efektywne zaciskanie lub przecinanie.
Siła pojawiająca się na szczękach, a która powoduje ruch zaciskający podczas zamykania rękojeści, wzrasta wraz ze współczynnikiem przełożenia dźwigni. W przypadku szczypiec, w których wymagana jest znaczna siła zacisku, odległość od rękojeści do podparcia - nitu łączącego musi być większa, a odstęp od złącza do szczęk lub ostrzy musi być tak mała, jak to tylko możliwe.
Nie we wszystkich wypadkach jest to warunek podstawowy. Przykładowo w kluczach przeznaczonych dla elektryków i elektroników, istotne jest przystosowanie tych narzędzi do pracy w trudno dostępnych miejscach, lub długość i kształt szczęk.
Początki szczypiec w Europie sięgają drugiego tysiąclecia p.n.e. Czyli do czasów kiedy ludzie rozpoczęli wykożystywać rudy żelaza. Szczypce używali kowale i smolarze. Kowalom pozwalały na trzymanie ich podczas kucia na kowadle. Hutnikom na wyciąganie tygli z dymarek i zlewaniu stali do form.
Postać współczesnych szczypiec nie różni się prawie wcale od tych używanych w czasach starożytnych.
Liczba rodzajów szczypiec wzrastała wraz z postępem w dziedzinie techniki, a później w związku z wykorzystaniem na skalę masową maszyn. Współcześnie mamy około 100 różnych powszechnych typów szczypiec. Liczba szczypiec wysoko wyspecjalizowanych wciąż rośnie. Oczywiście takie specjalistyczne narzędzia rzadko pojawiają się w sklepach. Przeważnie są one wytwarzane ewentualnie przerabiane z standardowych szczypiec i przystosowane do szczególnych operacji. Wytwarza się je w bardzo małych partiach, sięgających czasami kilkadziesiąt sztuk.
Czołowymi producentami w Europie są Knipex, Wiha, Bahco, Gedore, NWS, Facom, Wera, Stanley, Irvin w Polsce Kuźnia, Juko.
Podstawowy podział szczypiec:
Ze względu na kształt szczęk.
Występują trzy podstawowe kształty (w przekroju poprzecznym) szczęk: płaskie, półokrągłe i okrągłe. Spotkać można także indywidualne kształty do szczególnych zastosowań.
Ze względu na zastosowanie:
Szczypce tnące (szczypce boczne, szczypce czołowe, obcęgi do usuwania gwoździ ). Mają różnego rodzaju krawędzie tnące, bardzo ostre ( ostrza bez skosu ) dla elektroników do cięcia cieńkich przewodów, do cięcia półproduktów z plastiku z wtryskarek. Ostrza ze skosem do standardowych zastosowań i i ostrza o dużym kącie do cięcia elementów stalowych.
Szczypce zaciskające, szczypce płaskie, szczypce do rur , szczypce samozaciskowe o różnych kształtach szczęk.
Szczypce uniwersalne, używane zarówno do cięcia, jak i zaciskania. Są to prawdopodobnie najbardziej popularne narzędzia. Z regułyich szczęki mają licząc od nita mocującego: krawędzie tnące, półkoliste zębate wycięcia do ściskania elementów okrągłych. A na końcu dwie płaskie zębate powierzchnie do chwytania blach. Występują jako: szczypce uniwersalne, szczypce tnące wydłużone, szczypce radiowo-telefoniczne.
Szczypce składają się z trzech części:
1 Dwóch rękojeści którymi chwyta się narzędzie. Rękojeści powinny być zaprojektowane zgodnie z zasadami ergonomii, tak aby praca szczypcami była bezpieczna i poręczna dla dłoni.
2 Łącznika, czyli osi szczypiec. Złącze to musi poruszać się bez żadnego luzu, i jednocześnie nie może być mocno spasowane. Chodi o to, że szczypce bez problemu muszą się zamykać i otwierać jedną ręką. Przeważnie są to nity o specjalnej konstrukcji lub specjalnie profilowane śruby z nakrętką samokontrującą.
3 Główki ze szczęką zaciskającą i ostrzem tnącym. Krawędzie główki powinny być precyzyjnie oszlifowane do odpowiedniego kształtu.
Ze względu na kształt ostrza wyróżniamy:
Szczypce boczne. Popularnie zwane obcinaczkami, których krawędź tnąca jest przedłużeniem linii ramion i znajduje się blisko brzegu szczypiec. Jest to bardzo rozbudowana grupa narzędzi o zróżnicowanej długości, różnym kształcie i ostrzach dostosowanych do cięcia różnych materiałów.
Szczypce środkowe, zapewniają dużą stabilność i trwałość ostrzy - duży kąt ostrza, co skutkuje wysoką wydajnością cięcia. Wymagają jednak większej siły nacisku.
Szczypce tnące czołowe oraz kątowe używane są wtedy, kiedy dostęp do przecinanego drutu jest ograniczony. Krawędzie tnące są prostopadłe lub nachylona pod kątem do ramion. Mogą być także użyte w sytuacji, kiedy zależy nam aby przewód został przycięty blisko jakiejś powierzchni.
Wszystkie szczypce są odkuwane ze stali stopowej lub niestopowejProdukowane szczypce wykonuje się z odkuwek i odpowiednio obrabia. Zwykłe szczypce produkuje się zestali chromo wanadowej lub stali narzedziowej stopowej.Sposób produkcji opisany w oddzielnym artykule.
Ostatni temat będzie dotyczył rękojeści.
Rękojeści muszą za każdym razem spełniać fundamentalne zasady ergonomii i funkcjonalności.
Wyróżniamy rękojeści stalowe i nasadzane z PCV lub komponentów tworzyw.
Stalowe rękojeści odpowiednio wyprofilowane ramiona odkuwek, czasami radełkowane dla poleprzenia chwytu.
Okładziny z tworzyw spełniają rolę rozpoznawczą, ergonomiczną i ochronną -znaczek 1000V.
I tu uwaga pra pod napięciem tylko z narzędziem zcertyfikatem 1000V spełniającym normy bezpieczeństwa wg norm IEC 60900, DIN EN 60900, VDE0680.
Wszystkie szczypce izolowane firmy KNIPEX są badane pod wieloma względami, aby zapewnić maksimum bezpieczeństwa użytkownikowi. info ze strony http://poradniktechniczny.com/
Testy obejmują:
Wytrzymałość dialektryczna
Każde izolowane narzędzie KNIPEX jest testowane indywidualnie. Wszystkie produkty ze znakiem zostały sprawdzone pod napięciem 10 000 V AC. Po zatwierdzeniu dopuszczone do użytku pod napieciem 1000 V AC. Daje to 10-krotny margines bezpieczeństwa.
Pomiary na odporność izolacji
Po zanurzeniu w wodzie na 24 h i testuje pod napięciem 10000V przez 3 minuty. Jednocześnie mierzone są wszystkie przecieki prądu. Pozwala to wyeliminować możliwość przeskoku iskry z izolacji na nieosłoniętą główkę szczypiec lub możliwość przebić.
Testy materiału izolacyjnego
Pod naciskiem 20 N, w temperaturze +70o C i pod napięciem 5 000 V AC rękojeści poddawane są testowi na dielektryczne przebicie izolacji.
Pomiary rękojeści
Pomiar jest realizowany w temperaturze -25o C. Materiał, z którego wykonano izolację zachowuje twardość konieczną do przyjęcia uderzenia przyrządu testowego bez pęknięć i rys.
Testy na przyleganie
Testowanie przylegania materiału, z którego wykonano izolację, ma na celu wykazanie trwałej przyczepności izolacji do narzędzia. Badanie polega na poddawaniu szczypiec sile nacisku 500 N przez 168 h w temperaturze +70o C.
i
Test palności
Mały wskaźnik palności izolacji usuwa ryzyko pożaru.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz